1368 سال از واقعه کربلا می گذرد

و تو هر سال رخت سیاه می پوشی

حسی غریب نمی گذارد که در خانه بنشینی.

حسی که تو را به مسجدو تکیه و حسینیه می کشاند.

اگر شب اول و دوم هم در خانه بنشینی

صدای طبل ها و نوای سوزناک مرثیه خوان ها دلت رابه کوچه و خیابان می کشاند.

دسته های کبوتران سیاه پوش می آیند و می روند.

و تو هربارمثل کبوتری دل شکسته دلت را همراه با فوج  فوج عظیم کبوترهای تازه از راه رسیده پر می دهی.

یک جا ایستاده ای اما دلت میان دسته های عزاداری پرواز می کند.

بی اختیار بغض می کنی.

ناگهان بغض می ترکد ،اشک چشمانت را امان نمی دهد   

و تو در این فکر به سر می بری که هرسال محرم از راه می رسد

ویک داغ کهنه،یک زخم قدیمی سرباز می کند.

داغی که آتش در دل ها می افکند و شورها برپا میکند

وتوهر سال این قصه را مرور میکنی و آرزو می کنی که:

(ای کاش در آن روز با حسین می بودی و در رکاب او جانت را فدا میکردی).