اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمهَ وَ اَبیها وَ بَعلَها وَ بَنیها وَ سِرِّ المُستَودَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِهِ عِلمُک        

       

حضرت فاطمه زهرا(س ) قبل از آن که بیندیشد یک پدر مهربان و رئوف را از دست داده است ، به این حقیقت می اندیشید که پیام آور الهی و رسول حق و برگزیده عظیم الشان اسلام را از کف داده است و نه تنها او ، که بشریت از فیض و رحمت و انوار مقدس این شخصیت بزرگ محروم شده است .

در میان مجموعه اشعار حضرت زهرای مرضیه (س ) درباره رسول گرامی اسلام (ص ) ، ابیات پرشوری را می یابیم که با این نگاه و نگرش به توصیف خصال و ویژگی های نبی اکرم (ص ) می پردازد. ابیات ذیل ،نمونه ای از این اشعار است :

و قد رزئنا به محضا خلیقته

صافی الضرائب واللاعراق و النسب

و کنت بدرا و نورا یستضا به

علیک تنزل من ذی العزه الکتب

و کان جبریل بالایات یونسنا

فقد فقدت فکل الخیر محتجب

فلیت قبلک کان الموت صادفنا

لما مضیت و حالت دونک الحجب

انا رزینا بما لم یرز ذوشجن

من البریه لاعجم ولاعرب

فانت والله خیر الخلق کلهم

و اصدق الناس حیث الصدق و الکذب

به مصیبت فقدان او گرفتار شدیم . هم او که در آفرینش ، هیچ تیرگی و ناصافی نداشت ، و از ریشه و تبار و طبیعتی صاف و خالص برخوردار بود.

توماه درخشان ، و نور پرفروغ حیات بودی که از جانب خدا بر تو « وحی » نازل می گشت .

جبرئیل به وسیله آیات قرآنی ، پیوسته مونس و همدم ما بود ، و چون تو کوچ نمودی ، همه فیض و خیرهای متصل به وحی الهی از ما پنهان شد.

ای کاش پیش از رحلت تو مرگ به سراغ ما آمده بود ، تا پس از رفتنت و حایل شدن پرده ها بین ما و تو ، زنده نبودیم .

ما به مصیبتی گرفتار آمدیم که هیچ اندوه رسیده ای از عرب و فارس به آن دچار نشده است .

به خدا سوگند که تو ازهمه مردم بهتری و به هنگام درنظر آوردن « راست » و « دروغ » تو از همه صادق تر و راستگوتر می باشی . (6 )

حضرت فاطمه زهرا(س ) در این سروده زیبا ، رسول خدا(ص ) را با برشمردن برخی از فضایل و صفات بزرگ اخلاقی توصیف می نماید و از رسالت و ماموریت الهی او یاد می کند.

حضرت زهرای بتول (س ) پیامبراکرم (ص ) را از تمام ناصافی ها و ناخالصی ها که دلها را زنگار می دهند و روح و روان را در محاصره خود درمی آورند و زمینه ساز بروز حالات زشت و عملکردهای مذموم و ضدالهی می شوند , پاک و منزه می داند و « اصل » و « ریشه » و « تبار » آن پیام آور الهی را « خالص » و « زلال » معرفی می کند.

همچنین رسول خدا(ص ) را « ماه درخشنده » و « نور حیات بخش » می نامد که بر ظلمات ارض می تابد و سرگشتگان را راه می نمایاند و به مقصد می رساند. و نیز محل ریزش انوار الهی می داند و فیض عظیم و رحمت بی کرانی که از این طریق بر بشریت ارزانی گشته است ، همان فیضی که توسط حضرت جبرئیل امین و به صورت « وحی » به قلب پاک رسول خدا(ص ) نازل می شد و پس از ارتحال او , منقطع گشت و بشریت از تداوم این خیررسانی بزرگ محروم شد.

حضرت زهرا(س ) با توجه به شخصیت جامع و عظیم و آثار بزرگ رسالت برای بشریت ، آرزو می کند که ای کاش قبل از این که رسول پاک الهی (ص ) روی در نقاب خاک می پیچید و دنیا را ترک می کرد , مرگ او و دیگران فرا می رسید و شاهد این خسران و زیان بزرگ و فقدان دردناک و رنجزا نمی شدند , فقدان و رنج و مصیبتی که به تعبیر زهرای مرضیه (س ) بر هیچ اندوه رسیده ای از ملت های عرب و فارس فرود نیامده است .

حضرت فاطمه (س ) پیامبراکرم (ص ) را از همه انسان ها برتر و افضل و نیک تر معرفی می نماید و از « صداقت و راستگویی » به عنوان یک صفت و خصیصه بارز در او یاد می نماید.

حضرت زهرا(س ) در ابیات ذیل ، به گونه ای دیگر به توصیف رسول گرامی اسلام (ص ) می پردازد :

قد کنت ذات حمی بضل محمد

لااختشی فیما و کان جمالیا

ماذا علی من شم تربه احمد

ان لا یشم مدی الزمان غوالیا

من در زیر سایه حضرت محمد(ص ) دارای « پشتیبان » بودم ، و از « ظلم » نمی هراسیدم ، و او برای من « جمال و آبرو » محسوب می شد.

کسی که یک بار تربت پاک و معطر احمد را ببوید , اگر تا پایان عمر خود هیچ عطر دیگری را نبوید زیان نکرده است . (7 )

در این ابیات , حضرت زهرا(س ) از نبی اکرم (ص ) به عنوان یک تکیه گاه و پشتیبان بزرگ یاد می کند , پشتیبانی که قدرت و توانمندی خاصی را در وجود آدمی ذخیره می سازد که در اثر آن از هیچ ستمی بیم به خود راه نمی دهد و در اوج ایمان و صلابت و عزت در برابر ظلم و جور می ایستد و با ظالمان و ستمگران به تقابل می پردازد.

و نیز ، پدرش را « جمال و آبرو » برای خود می نامد. همان چیزی که در پرتو آن همه خیرها و فیض ها و نیکی ها و ارزش ها تثبیت می شوندو به صیانت و حفاظت درمی آیند و حیات عزتمند و پاک و بالنده و سعادتمند را برای انسان تضمین می کنند.

حضرت زهرای مرضیه (س ) شخصیت پاک و الهی و معنوی رسول خدا(ص ) را آن گونه بزرگ و سترگ و ملکوتی می داند که معتقد است هرکس تربت معطر او را ـ که آمیخته با شمیم دل انگیز و روح بخش معنویت زلال می باشد ، ـ ببوید ، گویا تا پایان عمر از این لذت سرشار و رایحه دل انگیز بهره مند می باشد و آن گونه جان و روحش معطر می گردد که خود را از هر عطر و رایحه دیگری بی نیاز می یابد.

حضرت فاطمه زهرا(س ) برای این که شکوهمندی شخصیت والا و ملکوتی پیامبرگرامی اسلام (ص ) را توصیف نماید ، از روشی دیگر نیز بهره می برد و سعی می کند از این طریق مشخص نماید که فقدان او برای بشر تاسف انگیز می باشد و نه تنها انسان , که همه موجودات و آسمان و زمین در اندوه ارتحال سوزناکش می گریند.

یا رسول الاله یا خیره الله

و کهف الایتام و الضعفا

قد بکتک الجبال و الوحش جمعا

و الطیر و الارض بعد یبکی السما

و بکاک المحراب و الدرس

للقرآن فی الصبح معلنا و المسا

و بکاک الاسلام اذ صارفی الناس

غریبا من سائر الغربا

ای رسول خدا ، ای برگزیده خداوند ، ای پناهگاه بزرگ یتیمان و ناتوانان .

کوه ها ، حیوانات ف پرندگان ، و زمین برتو گریستند ، و سپس آسمان بر تو می گرید.

محراب مسجد و درس قرآن در هر صبح و شب ، آشکارا بر تو گریستند.

اسلام ، در آن هنگام که در بین مردم غریبی بسان دیگر غریبان گشت ، بر تو گریست . (8 )

در این ابیات ، حضرت زهرای بتول (س ) ابتدا به برخی از صفات و ویژگی ها و عملکردهای اجتماعی رسول خدا(ص ) اشاره می کند و آن پیشوای محبوب الهی را پناهگاه « یتیمان » و « ضعیفان » معرفی می نماید ، هم آنان که بگاه بی پناهی و درماندگی و تهی دستی به آشیان گرم و محبت خیز رسول الهی التجا می جستند و زمزمه های دل انگیز و آرام بخش او را می شنودند و دست نوازشگرش را بر سر خویش احساس می نمودند و نیازهایشان را مرتفع می یافتند.

و سپس فقدان پیامبر عظیم الشان اسلام را آن چنان دردناک و حسرت خیز و جانگداز و گسترده می داند که همه چیز و همه کس و تمام موجودات را سوگوار و مرثیه سرای او معرفی می نماید ، و « اسلام » را پس از ارتحال سوزناک پیامبراکرم (ص ) ،« غریب » می داند و عزادار در از دست دادن کسی که برای تبلیغ و ترویج و استقرار احکام و قوانین جامع و رهایی بخش و سعادت آمیزش رنج طولانی کشید و مقاومت دیرپا و ایثار و فداکاری های مستمر ورزید

.